Kome se žuri, nek’ ide peške

Bila je subota. Hladnjikavo jutro negdje u vukojebini središnje Srbiji. Stara olupina, koju s puno mašte možemo nazvati autobusom, poskakivala je blatnjavim kolotrazima i puteljcima kroz polja, na putu prema Beogradu.

Na putu, kako to Srbi kažu, unutrašnjosti, prema predstolnici.

Šarolika grupa putnika, skupljenh s kolca i konopca, galerija likova kakva se najčešće može sresti samo u filmovima.

Maloumni vozač, brižni i nadrkani otac, vlasnici autobusa kojem se na stranicama krumpiratim ćirilićnim slovima koči ponosan natpis Krsić i sin, zalizani pjevač šlagera siromašan sluhom, suhonjavi tuberan, poluidiot lovac, nemačka špija markantnih brkova koji stalno nešto beleži u sveščicu, lukavi Gedža, veteran Solunskog fronta, i nedozreli mladi bračni par. Naravno i dva Cigana.

Svi oni putuju u Beograd, tražeći nešto bolje. Prepuni žudnje za srećom, za boljom budućnošću.

Nakon milion peripetija, avantura šareno društvo stiže u Beograd.

Taman na početak bombardiranja, 06.04.1941.

Na današnji dan odvija se radnja genijalnog filma Ko to tamo peva.

Pred 82 godine.

Ko to tamo peva – Ceo film

#Kototamopeva